W kinematografii mamy wiele filmów o zabójcach. Luc Besson w roku 1994 stworzył swój własny film sensacyjny. Podszedł do tego tematu z całkiem innej, nowej strony. Zrobił to w sposób oryginalny. Dzięki temu mamy dzisiaj jeden z najpiękniejszych obrazów w historii kina.

Matylda (Natalie Portman) to młoda dziewczyna wychowująca się w środowisku, można rzec, patologicznym, wraz z  przybraną siostrą i małym bratem. Jej ojczym (Michael Badalucco) zarabia na przechowywaniu u siebie w domu narkotyków. Grupa ludzi, która umieściła towar w jego domu, orientuje się, że nie wszystko poszło po ich myśli. Na czele ze skorumpowanym policjantem Normanem Stansfieldem (Gary Oldman) urządzają w domu Matyldy masakrę. Dzięki temu, że dziewczyna przebywała w tym czasie w sklepie, ominęła ją rzeź. Po powrocie szybko orientuje się w sytuacji. Aby ujść z życiem, udaje się do swojego sąsiada, Leona (Jean Reno). Mężczyzna ofiaruję jej pomoc i wpuszcza do siebie do mieszkania. Matylda odkrywa, że ten z pozoru spokojny człowiek jest zawodowym zabójcą. Dzielna dziewczyna nie zraża się tym. Teraz jedynym jej celem jest zemsta na mordercach rodziny. Upatruje w Leonie nauczyciela. Jednak przed mafią narkotykową nie tak łatwo uciec. Leon musi troszczyć się zarówno o siebie jak i o rozkapryszoną Matyldę, która chce nauczyć się zabijać. 

 

Kadr z filmu Leon Zawodowiec

Scenarzysta i reżyser – Luc Besson przedstawia nam specyficzny portret zabójcy: za dnia szary, nierzucający się w oczy mężczyzna, który po wykonanej robocie zaszywa się w swoim mieszkaniu, popija mleko i ćwiczy. W taką rolę świetnie wcielił się Jean Reno. Postać przez niego kreowana zdaje się być lekko opóźniona umysłowo i emocjonalnie. Lubi stare filmy i swojego jedynego towarzysza życia – kwiatka w doniczce. Czyż to nie idealny kompan, który wysłucha a nie ocenia? Mogłoby się wydawać, że tylko takiego towarzysza jest w stanie zaakceptować ten samotnik.

Na uwagę zasługuję również młodziutka Natalie Portman, która zadebiutowała obok starszego aktora. Poradziła sobie świetnie, gdyż  mimo młodego wieku potrafiła zagrać postać po ciężkich przejściach. Była to bardzo odważna i realistyczna kreacja, z którą aktorka poradziła sobie idealnie. Na ekranie można zaobserwować pewną chemię, która łączy Leona i Matyldę. To w pewnym sensie jakiś rodzaj miłości, o czym świadczą końcowe sceny filmu. 

Gary Oldman wciela się w postać policjanta, który tak naprawdę jest szalonym psychopatą. Słucha Beethovena przed wymordowaniem z zimną krwią całej rodziny Matyldy. Aktor znany jest z tego, że wciela się w złe postacie w filmach, a w  Leonie zawodowcu  zasługuję na uwagę za wspaniałą kreację.

Konstrukcja filmu opiera się na czymś na wzór odwróconych schematów. Spotykamy tutaj zawodowego zabójcę, który okazuje się być miłym i wrażliwym człowiekiem. Piję on mleko, przecież jest to zdrowe, oraz zajmuje się o swoim ulubionym kwiatkiem z ogromną troską. Policjant, który powinien być wzorem do naśladowania i chronić bezpieczeństwa obywateli, jest w istocie psychopatycznym mordercą, a młoda 12-letnia dziewczynka pali papierosy i żyje jedynie pragnieniem krwawej zemsty na mordercach jej brata, bo tylko jego tak naprawdę żałuje.

Film bardzo mocno wpływa na emocje widza: przeżywa on ogromne napięcie, grozę i odczuwa chęć zemsty. Aktorzy kreują bardzo przekonujące postacie a sama akcja jest wartka. W produkcji nie ma mowy o nudzie. Film rozwija się, aby na koniec dojść do punktu kulminacyjnego, który nie tyle zaskakuje widza, ile budzi w nim ogromne emocje. Leon zawodowiec pokazuję, że w skorumpowanym i anormalnym świecie nie wszystko jest czarne lub białe.  To, co z pozoru wydaje się być dobre, może kryć największe zepsucie, z kolei osoby, które uważamy za złe, mogą być aniołami stróżami. Nasz świat jest złożony bardziej niż może nam się wydawać.

Leon zawodowiec jest filmem kultowym, takim który wykracza poza kryteria kina sensacyjnego. Powstał  w roku 1994  jednak do dzisiaj potrafi wzbudzić wielkie emocje. Jest to bez wątpienia zasługa reżysera Luca Bessona. Ponadto niesamowite kreacje aktorskie stworzyli Jean Reno (Leon), Garry Dolman (Stansfield) i Natalie Portman (Matylda). Film zafascynował mnie od pierwszego obejrzenia i wracam do niego bardzo często. Z każdym razem odkrywam w nim coś nowego.

Dużą rolę w walce z depresją jesienną odgrywa nasza dieta. W zasadzie dieta ważna jest zawsze, ponieważ odpowiednio zbilansowana daje nam więcej energii i chęci do życia niezależnie od pory roku. Jednak w tym trudniejszym okresie warto sięgać po produkty bogate w witaminy i mikroelement, czyli owoce i warzywa. Równie istotne jest dostarczenie odpowiedniej dawki pełnoziarnistego pieczywa czy nawet samych ziaren zbóż bogatych w witaminy z grupy B, które wzmacniają nasz układ nerwowy. W tym okresie w naszej diecie, ważne są też ryby. Zawarte w nich tłuszcze sprzyjają syntezie serotoniny, neuroprzekaźnika odpowiedzialnego za nasz nastrój. Poza tym wzbogać swoje menu o orzechy oraz pamiętaj o regularnym nawodnieniu organizmu.

Innym ważnym czynnikiem w walce z jesienną chandrą jest aktywność fizyczna. Wiadomo, że pogoda nie nastraja do wyjścia na rower czy spaceru ale może skusisz się na basen z przyjaciółmi czy godzinę na siłowni? Każdy sportowiec powie Ci, że po treningu zużyta energia wraca do nas z podwójną siłą. Nasz orgiazm się dotlenia, poprawia się nasza kondycja i wygląd. Sport pozwala się nam odstresować,  oderwać od codziennych obowiązków i czarnych myśli.  Co więcej ruch - nawet nie bardzo intensywny - powoduje, że w naszym organizmie wydzielane są endorfiny - hormony szczęścia. 

Wysypiaj się! Sen jest bardzo ważny. Kiedy jesteśmy niewyspani, to nawet najpiękniejszy dzień może wydawać się o wiele gorszy. Kiedy jesteśmy niedospani i przemęczeniu nie mamy na nic siły, nie mamy ochoty mierzyć się z codziennością. Cierpimy na bóle głowy, jesteśmy przemęczeniu a jesienna aura potęguje te objawy. Warto zadbać o długość i jakość snu. 

Odstresuj się! Obejrzyj dobrą komedię, przeczytaj dobrą książkę, idź do teatru. Ważne aby zrobić coś, co dla nas samych jest dobrym sposobem na oderwanie się od codzienności. Niech praca i obowiązki z nią związane odejdą na chwilę w niepamięć. Spotkaj się z ludźmi, których towarzystwo Ci sprzyja. Nie zamykajmy się w czterech ścianach, a jeśli już musisz to włącz sobie dobry film, weź na kolana kota i spędź ten wieczór przy herbacie i pod cieplutkim kocem. To na pewni zadziała.

Jesień dopiero się zaczyna ale już można odczuć nieprzyjemną aurę jaka nas otacza. Najlepiej uzbroić się w dobrą książkę, film, karnet na siłownię oraz zmienić nieco nawyki żywieniowe, żeby przetrwać ten trudny okres. Dorzućmy do tego ciepły koc, herbatę i sukces murowany. Powodzenia! 

Trzeba przyznać, że sama fabuła jest niezwykle interesująca i wciąga od pierwszej minuty. Serial potrafi przykuć uwagę widza i wręcz zachęca do sięgnięcia po kolejne odcinki. To moim zadaniem atut całej produkcji. Jednak największym jak dla mnie jest to, że twórcy wspaniale połączyli dwoistość natury bohatera. To w jaki sposób Dexter balansuje na pograniczu prawa i bezprawia wywołuje wielkie emocje. Pomimo, że czyni zło, zabija z zimną krwią i tak przyłapałam się na tym, że kibicuje Morganowi od samego początku.

Dextera mamy okazję poznać już w czołówce. Ten klimatyczny i wciągający wstęp ujawnia nam dwa oblicza głównego bohatera. Na pierwszy rzut oka widzimy normalne codzienne czynności takie jak, golenie, ubieranie się, wiązanie butów, czyszczenie zębów nicią dentystyczną a na końcu przyrządzanie ulubionego steka. Niby zwykłe poranne rytuały. Jednak w oczach Dextera można dostrzec coś więcej. Jego wzrok zdradza nam, że bohater ukrywa coś o czym nie wie prawie nikt. Wszystko to symbolizuję sposób, w jaki bohater może uśmiercać swoje ofiary. Analogicznie: skaleczenie się przy goleniu – poderżnięcie gardła, sposób w jaki ubiera koszulkę – duszenie, a samo krojenie mięsa może oznaczać ćwiartowanie ciała ofiary. Czołówka kończy się ujęciem Dextera wychodzącego z domu z tajemniczym uśmiechem, którego zobaczymy jeszcze nie raz na twarzy bohatera.

Michael C. Hall, jest wprost idealnym aktorem do odegrania postaci Dexa. Ma się wrażenie, że aktor w wolnym czasie zajmuj się profesją bohatera. Jego mimika, ruchy, zachowanie oraz sposób w jaki mówi perfekcyjnie oddają bohatera stworzonego przez Jeffa Lindsaya na papierze i przeniesionego na ekrany dzięki stacji Showtime. W scenach, gdy nasz bohater działa pod wpływem Mrocznego Pasażera, jego mimika twarzy zmienia się radykalnie. Naprawdę można poczuć, że ten facet jest bez skrupułów. W serialu spotykamy narracje pierwszoosobową. Gwarantuje to poznanie wszystkich myśli, emocji i wątpliwości Morgana.

Sam Dexter uważa się za pozbawionego uczuć człowieka. Od pierwszego odcinka bardzo często to powtarza. Jest bez serca, a gdyby je posiadł, dawno by pękło, pod ciężarem wszelkiego zła, które popełnił. Jednak, kiedy z odcinak na odcinek coraz lepiej poznajemy Morgana, dostrzegamy, że musi on posiadać jakieś uczucia, skoro tak broni swojej siostry, narzeczonej a później potomka. Po prostu Dexter potrafi kochać jak i być kochany, ale jego drugie ja, bardzo często przejmuje nad nim kontrolę. Każda z jego stron, pragnie mieć go w całości. Wszystko to sprawia, że Morgan jest jak tykająca bomba, która w każdej chwil może wybuchnąć. Dexter Morgan jest po prostu wyjątkowy.

Inni aktorzy serialu poradzili sobie, z odtworzeniem swoich roli równie dobrze. Na uwagę zasługuję szczególnie Jennifer Carpenter, czyli serialowa przybrana siostra Dextera, która również pracuje w policji a jej marzeniem jest dostanie się do wydziału zabójstw. To bardzo barwna postać. Jest prostolinijna i często przeraża wręcz swoim wulgarnym językiem i podejściem do związków. Debra Morgan przez wszystkie sezony Dextera przeżywa wiele romansów, nie potrafi stworzyć normalnych relacji z mężczyznami, a wręcz można mieć czasem wrażenie, że jest seksoholiczką.

Ważną postacią w serialu, może nie tyle na samym początku, ale w kolejnych sezonach jest grana przez Lauren Velez, bezkompromisowa pani porucznik Maria LaGuerta, dla której ważniejszy jest medialny wizerunek wydziału, oraz jej kariera zawodowa, niż bardzo często dobro sprawy. Pani porucznik często balansuje na granicy prawa. W pierwszym sezonie, wpada jej w oko sam Dexter. Z czasem jednak zmienia diametralnie swój stosunek co do Morgana. A jak wiemy z Dexterem nie należy zadzierać.

Poszczególne sezony serialu mają w sobie coś wyjątkowego. Mimo, że z kolejnymi seriami Dexter staje się coraz bardziej ludzki, wcale nie obniża to poziomu całości. Wręcz przeciwnie. Teraz widzimy, jak nasz bohater łączy codzienne normalne życie ze swoim nietypowym obowiązkiem. Sama złożoność postaci Dexa powoduje, że mimo jego ciemnej strony widz od samego początku się z nim identyfikuje i kibicuje w jego dążeniach. W tym wszystkim jest cały paradoks. Mimo popełniania tych wszystkich zabroni, delektowania się śmiercią, jest kimś wyjątkowym. Wymierza sprawiedliwość, tym, którzy swoim postępowaniem zasługują na śmierć. Dobry Dexter oczyszcza Miami z wszelkiego zła. Jest po prostu super bohaterem – Mrocznym Pasażerem, który przydałby się w niejednym miejscu na świecie .

Aplikacja sama w sobie jest bardzo prosta w obsłudze. Standardowo zakładamy swój profil, można połączyć się z Facebookiem i mieć już wszystko gotowe, ale pamiętaj, aplikacja pobiera zdjęcia z Twojego profilu! Pokazuje jednak tylko Twoje imię. Kiedy logowanie masz już za sobą, zaczyna się szukanie. Cała rzecz polega na tym, że wyświetlane są profile innych użytkowników, a Ty dokonujesz wyboru. Przesunięcie w lewo oznacza odrzucenie, w  prawo - akceptację. Jenak łączycie się w pary dopiero wtedy, kiedy druga strona również Ciebie wybierze! Dopiero wtedy możecie się ze sobą skontaktować.

Testowałam aplikację całe dwa miesiące i moje uczucia są raczej mieszane. Nie będę udawać, że podchodziłam do niej poważnie, zależało mi raczej na sprawdzeniu pewnych zależności, a później na poznaniu nowych ludzi. W pewnym sensie zazdrościłam koleżankom, że one wszystkie się z kimś umawiają i zawierają nowe znajomości. Postanowiłam, że spróbuję. Więc teraz nasuwa się pytanie, czy poznałam tam kogoś „normalnego”? 

Przede wszystkim nie można z góry założyć, że każda osoba która korzysta z tej aplikacji jest zdesperowana. Poznałam wielu wartościowych ludzi. Może to były pozory, nie wiem, ale udało mi się nawiązać kontakt z osobami o podobnych zainteresowaniach. Ja na przykład kocham podróżować i na pewno udałoby mi się z którąś z tych osób zorganizować nie jedną wycieczkę. Tylko ja do umawiania się przez Internet podchodzę z lekkim dystansem. Z reguły jestem osobą, która nie umawia się z pierwszym lepszym poznanym chłopakiem, a co dopiero z kimś, kogo znam z kilku słów zapisanych w okienku chatu. Nie zapominajmy, że nie wiemy do końca kto siedzi po drugiej stronie. I na tym moje dobre wspomnienia z aplikacją Tinder by się skończyły…

Jak to zawsze bywa, tak i Tinder ma swoje słabe strony. Nie brakuje na nim nachalnych mężczyzn, którzy zarzucają Cię toną wiadomości, potrafią odnaleźć Twój profil na innych portalach i również tam atakować Cię nie zawsze miłymi wiadomościami. Nie lubię sytuacji kiedy ktoś mi się narzuca, więc to na pewno było uciążliwe.  W parze z nachalnymi mężczyznami idą tacy, którzy są tu tylko dla zabawy. Po kilku wiadomościach, które nie wskazują na to, że masz do czynienie z kimś niepoważnym, dostajesz wiadomość typu „lubisz seks?”. W takiej chwili wiedziałam już, że takiego osobnika muszę jak najszybciej usunąć.  

Nie można jednoznacznie powiedzieć, czy Tinder to coś, co polecam, czy coś, co kategorycznie odrzucam. Mnie się nie udało, nie poznałam nikogo, kto wywarłby na mnie takie wrażenie, że odważyłabym się z nim umówić w realnym świecie. Byłam tam jednak tylko przez chwilę ale nie mogę powiedzieć, żebyście Wy nie spróbowali. W życiu trzeba spróbować wszystkiego. Powiem Wam jeszcze jedno – moja znajoma poznała tam miłość swojego życia! Może i Wam się uda?

Ko.Kasandra    

Nele Neuhaus od dzieciństwa marzyła o tym aby napisać książkę. Kiedy okazało się, że nie jest nią zainteresowane żadne wydawnictwo, postanowiła wydać ją na własną rękę. Wtedy to spełniło się jej marzenie, nawiązała współpracę z wydawnictwem Ullstein. I to był początek jej oszałamiającego sukcesu. Sławę przyniosła jej seria z parą śledczych Oliverem von Bodensteinem i Pią Kirchhoff. Śnieżka musi umrzeć doczekała się także ekranizacji, jednak nie mamy polskojęzycznej wersji tego filmu. Obejrzeć go można jedynie w języku niemieckim.

Po dziesięciu latach na wolność wychodzi Tobias Sartorius, domniemany morderca dwóch nastolatek. Chłopak nie pamięta wydarzeń z fatalnego wieczoru, uważa, że nikogo nie zabił. Wszystkie poszlaki wskazują jednak na niego. Po powrocie do rodzinnej wsi nie czeka na niego nic dobrego. Ojciec nie przypomina już tego mężczyzny, którego Tobias żegnał dziesięć lat wcześniej, matki nie ma, a wściekli mieszkańcy pragną aby sprawiedliwości stało się zadość. Pomocną dłoń wyciąga do niego garstka znajomych sprzed lat, a także zbuntowana nastolatka Amelie, która jako jedyna spośród mieszkańców wsi wierzy w jego niewinność.

W tym samym czasie w podziemnym zbiorniku na starym lotnisku wojskowym robotnicy dokonują straszliwego odkrycia. Znajdują ludzkie kości. Niedługo po tym wydarzeniu ktoś spycha kobietę z kładki dla pieszych wprost na ruchliwą ulicę. Co wspólnego z tą kobietą ma nasz skazaniec? Wyjście na wolność Tobiasa Sartoriusa jest niczym otwarcie puszki Pandory.

Dobry kryminał to taki, który kryje w sobie pewną zagadkę. Sprawia ona, że pochłonięty nią czytelnik nie może oderwać się od lektury. W tej książce wątek kryminalny został zaplanowany z ogromną starannością i dbałością o najdrobniejsze szczegóły. Czytelnik jest tak szalenie ciekaw tego, co wniosą do akcji kolejne wskazówki, że nawet nie wie kiedy dociera do końca zagadki. Pochłania książkę jednym tchem. 

Wielkim plusem tej historii jest bez wątpienia klimat, tak wyrazisty, że aż przesiąknięta jest nim każda strona książki. Istotna jest tajemnicza intryga wisząca w powietrzu oraz napięcie jakie tworzy się wraz z towarzyszącymi jej wydarzeniami. Od samego początku jest to coś nie tak. Czytelnik błąka się po mrocznej wsi. Chciałby spojrzeć w oczy ukrywającym coś mieszkańcom. Nie wie jednak, o co w tym wszystkim tak naprawdę chodzi, dopóki nie dotrze do końca lektury. Wtedy dowiaduje się z czym tak naprawdę przez całą powieść obcował. Mocne, pełne zaskoczenia zakończenie jest dopełnieniem naszego głodu, który rósł wraz z lekturą. Sprawia to, że chętnie sięgniemy po kolejne książki Nele Neuhaus. 

Jest to mój pierwszy niemiecki kryminał, po który sięgnęłam. Zrobiłam to zupełnie przypadkiem, nie czytałam wcześniej recenzji, po prostu zaciekawił mnie sam tytuł i okładka. Z całą pewnością mogę stwierdzić, że nie spodziewałam się tak świetnie skonstruowanego kryminału. Jego wartka akcja pełna ciekawych wątków to to, co lubię.Jeżeli więc szukacie kryminału, który wciągnie was od pierwszej strony, w którym intryga została misternie wysnuta, a  niepowtarzalny klimat oraz wartka akcja zostaną w pamięci na długo, to Śnieżka musi umrzeć jest kryminałem, który musicie przeczytać, jak najprędzej. 

Co widzisz nad sobą patrząc w niebo w bezchmurną noc? Zbiór ciał niebieskich zbudowanych z wodoru i helu emitujących energię głównie w postaci światła widzialnego? Trochę więcej wyobraźni!

Starożytni Grecy wiedzieli, co oświetla firmament po zmierzchu:
„Każda gwiazda była niegdyś bożkiem lub boginką – śliczne potomstwo jednego z tytanów, Astrajosa. Lecz zbuntowawszy się przeciw Dzeusowi uległy te bóstwa przeraźliwej mocy jego piorunów i zdruzgotane rozsypały się po firmamencie pyłem świetlistym. Liczba gwiazd wzrastała, gdyż wola bogów umieszczała w ich gronie rozmaitych bohaterów, nimfy, a nawet przedmioty martwe”.[1]

Każdy z nas mniej lub bardziej kojarzy greckich bogów oraz pewne elementy bogatej mitologii greckiej. Pójdźmy jednak dalej, poza kulturę europejską – jak zjawiska przyrody tłumaczyli sobie rodzimi mieszkańcy Ameryki Południowej? Zacznijmy od gwiazd.

Istnieje raczej powszechnie znana legenda o powstaniu gwiazd pochodząca od ludów tubylczych Brazylii, przy czym z biegiem czasu zapomniano, które z plemion jest jej autorem. To już nie ma znaczenia. No więc, jak powstały gwiazdy?

Wszystko zaczęło się w pewnej indiańskiej wiosce. Gdy zaczęło brakować jedzenia, mężczyźni wybrali się na polowanie, a kobiety z dziećmi poszły zbierać kukurydzę, aby następnie zmielić ją na mąkę i upiec chleb. Jeden z chłopców był jednak tak głodny i niecierpliwy, że podkradł kobietom sporą część kukurydzy i uciekł ukradkiem do wioski. Tam poprosił babcię by z uzyskanej mąki kukurydzianej upiekła placki dla niego i jego kolegów. Babcia spełniła prośbę małego Indianina i dzięki niej dzieci mogły sie najeść do syta. Po posiłku dzieci zaczęły dręczyć wyrzuty sumienia – reszta wioski ciężko pracuje przy zdobywaniu pożywienia, a oni bezkarnie się objadają.

Co więc mogła zrobić grupka małych łobuzów? Bojąc się, że babcia ich wyda, dzieci obcięły jej język i uciekły do lasu. Tam wspięły się na wysokie drzewo porośnięte lianami, przywołały koliberka i poprosiły go o chwycenie końcówki liany i uniesienie jej wysoko do góry. Gdy ptaszyna trzepocąc małymi skrzydełkami wykonywała polecenie, mali Indianie wspinali się po lianie do samego nieba.

W międzyczasie matki powróciły do wioski i odkryły, co wydarzyło się przed ich przybyciem. Z oddali dostrzegły swoje dzieci wspinające się po lianie i szybko pobiegły do lasu błagać je o zejście na ziemię. Dzieci jednak bały się kary i ani myślały schodzić. Wzięły więc sprawy w swoje ręce i zaczęły się wspinać po tej samej lianie. Nagle w niebiosach rozbrzmiał echem przeraźliwy dźwięk i zrzucił matki, które po uderzeniu w ziemię zamieniły się w bestie – jaguary.  Dzieci pozostały na niebie i nie mogły już wrócić. Od tamtego czasu zmuszone są patrzeć swoimi jasnymi oczami na to, co spotkało ich matki. Można by rzec – za karę.

Szukając legend i brazylijskich o powstaniu gwiazd, trafiłam jedynie na tę i jeszcze jedną, pośrednio nawiązującą do ich powstania. Możemy się teraz zastanowić jak byśmy się czuli wiedząc, że świecące nocą obiekty na niebie to oczy dzieci, które zmuszone są patrzeć na dziką zwierzynę wypatrując w niej swoich matek?

Powyższą legendę można znaleźć w książce A. S. Franchini pod tytułem As 100 Melhores Lendas do Folclore Brasileiro (w języku portugalskim).